Καλώς ήλθατε στην ιστοσελίδα μας.

Το "Δελτίο του Μαρξισμού" φιλοξενεί άρθρα και αναλύσεις σχετικά με τον επαναστατικό μαρξισμό από τη σκοπιά της 4ης Διεθνούς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΕΤΑΕΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ!

Ανεκδιήγητη η στάση του ΣΥΡΙΖΑ, πετώντας κυριολεκτικά την εξουσία που του χάρισε ο λαός (μειοψηφικά είναι η αλήθεια) και αρνούμενος να σχηματίσει δική του κυβέρνηση με την «ανοχή» των αστικών κομμάτων, όσο υποκριτική κι’ αν είναι. Μπροστά στην επικείμενη πληρωμή του ομολόγου των 450 εκ ευρώ στις 15 Μάη και την «ανάγκη εκπροσώπησης της χώρας στην ευρωζώνη» οι σοσιαλδημοκράτες βερμπαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ τα έχασαν και τράπηκαν σε άτακτη υποχώρηση. Μαζί τους συμπαρασύρουν και την προοπτική του λαϊκού κινήματος για παραπέρα ωρίμανση στην κατεύθυνση της ριζοσπαστικοποίησης, της ρήξης με την ευρωζώνη και την ΕΕ, της σοσιαλιστικής προοπτικής.

Όταν σου δίνουν την εξουσία, τρομαγμένα τ’ αστικά κόμματα μπροστά στην απόρριψή τους από τον λαό, τότε την παίρνεις. Δεν σκέφτεσαι τις παγίδες που αναπόφευκτα θα στήσουν τα αστικά κόμματα με σκοπό να σε εκθέσουν και τελικά να σε ανατρέψουν. Ο ίδιος ο Ζ.-Κ. Γιούνκερ δέχτηκε (13/5/2012) την παράταση για ένα χρόνο των πληρωμών των τοκοχρεολυσίων! Προσπάθησε φυσικά να «παράγει» όπως – όπως μια κυβέρνηση στην Ελλάδα και με τον τρόπο αυτό να ανακόψει την πορεία προς νέες εκλογές που θα έδιναν μεγαλύτερη δύναμη στην Αριστερά.

Από τη μεριά του ο ΣΥΡΙΖΑ στο διάστημα μετά τις εκλογές δεν ήξερε τι έλεγε. Άλλα έλεγε ο Γλέζος, άλλα ο Παπαδημούλης κι’ ο Στρατούλης, άλλα ο Τσίπρας κι’ άλλα ο Δραγασάκης στις τηλεοπτικές τους παρελάσεις. Χειρότερη εικόνα πολυγλωσσίας και βαβέλ δεν μπορούσε να υπάρξει.

Ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι συμμετείχαν στην κυβέρνηση Κερένσκυ, δεν περίμεναν μια «καθαρή» επανάσταση που θα ανέτρεπε τον τσαρισμό, γιατί ποτέ οι εξελίξεις δεν έρχονται σε «καθαρή» μορφή όπως περιμένει το ΚΚΕ. Ο Λένιν στις Θέσεις του Απρίλη έγραφε:

«Εξήγηση στις μάζες ότι τα Σοβιέτ των Εργατών Βουλευτών (Σ.Ε.Β.) είναι η μόνη δυνατή μορφή επαναστατικής κυβέρνησης και ότι γι’ αυτό, όσο η κυβέρνηση αυτή θα βρίσκεται κάτω από την επιρροή της αστικής τάξης, το καθήκον μας μπορεί να είναι μονάχα η υπομονετική, συστηματική, επίμονη και προσαρμοζόμενη στις πρακτικές, ιδιαίτερα, ανάγκες των μαζών, εξήγηση των λαθών της τακτικής τους.»

Και συνεχίζει ο Λένιν:

«Οι κύριοι στραγγαλιστές της επανάστασης με γλυκόλογα (Τσχεΐτζε, Τσερετέλι, Στεκλόφ) σέρνουν την επανάσταση προς τα πίσω, από τα Σοβιέτ των Εργατών Βουλευτώνστη «μονοκρατο­ρία» της αστικής τάξης, στη συνηθισμένη αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Εμείς πρέπει επιδέξια, προσεχτικά, με το φώτισμα των μυαλών να οδηγούμε το προλεταριάτο και τη φτωχή αγροτιά μπροστά, από τη «δυαδική εξουσία» στην παντοκρατορία των Σοβιέτ των Εργατών Βουλευτών, κι αυτό ακριβώς είναι η κομμούνα με την έννοια που της δίνει ο Μαρξ, με την έννοια της πείρας του 1871.»

Αν δεν ξέρουμε που θέλουμε να πάμε δεν έχει σημασία ποιον δρόμο θα διαλέξουμε! Αν σκοπός μας είναι η ριζοσπαστικοποίηση των μαζών, το δυνάμωμα του λαϊκού κινήματος, η προοπτική μιας κυβέρνησης των εργαζομένων τότε υπάρχει ένας και μόνο ένας δρόμος σήμερα: Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τη μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή της αριστεράς (ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.λπ.). Στην απίθανη περίπτωση όπου μια τέτοια κυβέρνηση μπορεί να έχει την «ανοχή» της αστικής τάξης τόσο το καλύτερο. Μια τέτοια κυβέρνηση να αμφισβητήσει το δημόσιο χρέος και να προχωρήσει σε στάση πληρωμών, με κρατικοποίηση του πτωχευμένου τραπεζικού συστήματος κάτω από εργατικό έλεγχο σαν πρώτο βήμα για την κρατικοποίηση της μεγάλης βιομηχανίας, τον σχεδιασμό και τον εργατικό έλεγχο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πέταξε στα σκουπίδια αυτή την προοπτική. Άξιος ο μισθός του σαν η νέα προδοτική σοσιαλδημοκρατία.

“ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΑΓΙΔΑ! Η άρχουσα τάξη προσπαθεί να σύρει τον ΣΥΡΙΖΑ προς την διαχείριση του σάπιου συστήματος για να τον εκθέσει στα μάτια των εργαζόμενων! Η θέση μας πρέπει να είναι ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΟ ΚΚΕ Ή ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΤΗ ΒΑΣΗ ΕΝΟΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ! ΌΧΙ ΣΤΙΣ ΠΑΓΙΔΕΣ ΤΩΝ ΑΣΤΩΝ - ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΑΜΕΣΗ Ή ΈΜΜΕΣΗ ΜΕ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΤΟΥΣ” (Μαρξιστική Φωνή, 8/5/2012)

Τέτοιες απόψεις μπορούν να συγκριθούν μόνο με τον άκρατο σεχταρισμό και την ακραία έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα. Όπως λέει η παροιμία ενός χαρίζαν γάιδαρο κι’ αυτός τον κοίταζε στα δόντια. Τέτοιες «συμβουλές» δίνονται στον ΣΥΡΙΖΑ και βέβαια παρόμοιες τάσεις επικρατούν στον ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τις σοσιαλδημοκρατικές φωνές που θέλουν άνευ όρων συγκυβέρνηση με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ με στήριξη Κουβέλη και Καμένου. Η σημερινή κατάσταση μπορεί να παρομοιασθεί με τη συμμετοχή των μπολσεβίκων του Λένιν στη συγκυβέρνηση Κερένσκυ. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κυβερνήσει μόνος του (χωρίς την ανοχή των άλλων κομμάτων) αλλά ταυτόχρονα δεν μπορεί να γίνει πιστευτό πως «άλλαξαν» ξαφνικά απόψεις αυτά τα κόμμα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Καμένος κ.λπ.). Τα αστικά κόμματα θα προσπαθήσουν να οδηγήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στα δικά τους διλήμματα και να τον εκθέσουν στα μάτια των μαζών που τον ψήφισαν, να τελειώσουν μια για πάντα με την αριστερά και τις «εναλλακτικές» πολιτικές, με το μαζικό κίνημα και με τον τρόπο αυτό να παρουσιάσουν τη δική τους λεγόμενη μνημονιακή πολιτική και την ανάγκη «σταθερής κυβέρνησης» σαν τη μόνη εφικτή λύση. Χωρίς αμφιβολία αυτό θα οδηγήσει το εργατικό κίνημα χρόνια πίσω.

Απ’ την άλλη μεριά δεν μπορεί το κίνημα των εργαζομένων και τα πολιτικά τους κόμματα (ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τις άλλες μικρότερες οργανώσεις) ν’ αγνοήσουν το γεγονός ότι τα διλήμματα λειτουργούν κι’ αντίστροφα. Ο Λένιν δεν συμμετείχε στη συγκυβέρνηση του Κερένσκυ για να ενσωματωθεί όπως ήθελε ο Κερένσκυ αλλά με το σύνθημα «όλη η εξουσία στα σοβιέτ». Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κυβερνήσει με τη δήθεν «ανοχή» των αστικών κομμάτων αλλά πρέπει να εκθέσει την ταχτική και την πολιτική τους ανοιχτά και καθαρά, χωρίς μισόλογα, ν’ αναδείξει την αναγκαιότητα όχι να συνεχισθεί η παλιά πολιτική αλλά ν’ ανατραπεί εντελώς και ν’ αναδειχθεί η ανάγκη να περάσει η εξουσία στα χέρια των εργαζομένων με στόχο τον σοσιαλισμό.

Είναι φανερό ότι στα πλαίσια του αστικού συστήματος η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι αδύνατη ακόμα και μετά την «ανοχή» των αστικών κομμάτων. Χρειάζεται μια νέα Συντακτική Συνέλευση, η αλλαγή του Συντάγματος και του εκλογικού νόμου, η μονομερής διαγραφή ολόκληρου του δημόσιου χρέους και των επερχόμενων πληρωμών των ομολόγων. Αυτό θα στείλει στους εργαζόμενους της Ευρώπης ένα ακόμα πιο ηχηρό μήνυμα. Αν τα αστικά κόμματα αποσύρουν την «ανοχή» τους ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ θα πρέπει να συνεχίσουν με την κινητοποίηση των εργαζόμενων στη βάση του Ενιαίου Μετώπου (χτυπάμε μαζί βαδίζουμε χώρια). Γι’ αυτό πέρα από το καλό εκλογικό αποτέλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ, είναι απαραίτητη η άμεση οργάνωση των εργαζομένων σ’ επιτροπές, η άμεση κινητοποίηση των συνδικάτων, ν’ αναλάβει ο λαός στα χέρια του την εξουσία όταν τα αστικά κόμματα αποσύρουν την «ανοχή» τους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ έχουν την ευκαιρία στα χέρια τους να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για την παραπέρα ριζοσπαστικοποίηση των μαζών και το σπάσιμο των δεσμών με το καπιταλιστικό σύστημα. Καίριας σημασίας στην κατεύθυνση αυτή είναι η υλοποίηση των μεταβατικών αιτημάτων για διαγραφή του κράτους και κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος σαν πρώτο βήμα στην κρατικοποίηση και τον σχεδιασμό της μεγάλης βιομηχανίας και του εφοπλιστικού κεφαλαίου κάτω από άμεσο εργατικό έλεγχο. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ κάνουν υποχωρήσεις στην κατεύθυνση δημιουργίας μιας νέας σοσιαλδημοκρατίας θ’ αποτύχουν δραματικά. Το ΚΚΕ το ξέρει καλύτερα αλλά το σημερινό ζητούμενο είναι αν θα βοηθήσει στη μεταβατική πορεία προς μια κυβέρνηση των εργαζομένων ή αν θ’ αφήσει το αστικό πολιτικό σύστημα να παγιδέψει τον ΣΥΡΙΖΑ και τις λαϊκές μάζες.

Η σημερινή πολιτική κατάσταση δεν είναι πρωτόγνωρη. Μετά την απελευθέρωση της χώρας το 1944 οι αστικές πολιτικές δυνάμεις χρειάζονταν το ΚΚΕ για να κυβερνήσουν. Το ΚΚΕ ακολουθώντας τη γραμμή του «λαϊκού μετώπου» της 6^ης Ολομέλειας πήρε μέρος σε μια τέτοια κυβέρνηση σαν μειοψηφία βοηθώντας ν’ ανακάμψει το παλιό αστικό πολιτικό σύστημα με πρωθυπουργό τον Γ. Παπανδρέου. Αυτή αποδείχτηκε μια πολιτική αυτοκτονίας για το ΚΚΕ και το λαϊκό κίνημα που είχε αναδειχθεί στη διάρκεια της κατοχής. Σήμερα δεν έχουμε μπροστά μας τη συμμετοχή σε μια κυβέρνηση λαϊκού μετώπου αλλά μια «κυβέρνηση της Αριστεράς» με την «ανοχή» των αστικών κομμάτων. Δεν είναι καν μια Κερενσκιάδα αλλά μια περίπτωση που θα έμοιαζε περισσότερο με μια κυβέρνηση των μπολσεβίκων με την «ανοχή» του Κερένσκυ.

 Σε παλιότερες εποχές το αστικό σύστημα θα μπορούσε να δώσει μια τέτοια «ανοχή» έχοντας στο μανίκι του τον άσσο του στρατιωτικού πραξικοπήματος και της ανατροπής της αριστερής κυβέρνησης, όπως έγινε στη Χιλή του Αλλιέντε. Ο άσσος που έχει σήμερα στο μανίκι το αστικό πολιτικό σύστημα δεν είναι ο στρατός αλλά η δυνατότητα να εκθέσει τον ΣΥΡΙΖΑ όταν δεχτεί τις πρώτες επιθέσεις από την ευρωπαϊκή Επιτροπή και την ευρωζώνη. Αλλά αυτός ο «άσσος» του συστήματος μπορεί να γίνει όπλο στα χέρια της αριστεράς και των κομμουνιστών.

Για να γίνει κάτι τέτοιο πρέπει να ξεφύγουμε από αναλύσεις που γίνονται με δεδομένο το σημερινό πολιτικό σκηνικό και να δούμε τις δυνατότητες της ανατροπής του: Ένας μόνο τρόπος υπάρχει για να γίνει αυτό, η δημιουργία του Ενιαίου Μετώπου της εργατικής τάξης και των συμμάχων της πάνω στη  βάση των αιτημάτων ενός Μεταβατικού Προγράμματος με στόχο την εργατική εξουσία και τον σοσιαλισμό.

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Διαβάστε στο αριστερό τμήμα τις θέσεις μας για τις επερχόμενες εκλογές στις 6 Μάη από τη σκοπιά της εργατικής εξουσίας, μιας νέας Συντακτικής και τα μεταβατικά αιτήματα για μια κυβέρνηση των εργαζομένων